Еден психолог им го одржал следното предавање на своите студенти.
„Секојдневно се соочуваме со предизвици и препреки, кои ни помагаат да растеме и кои не дефинираат. Но, кога ќе навлезе стресот, тој може да ги направи работите целосно невозможни. „Тоа дури може да не парализира и да не спречи да правиме работи што треба да се направат“, рече тој.
Потоа истурил вода од бокал во чаша и ги прашал своите ученици:
Која е тежината на оваа чаша вода?
Учениците давале различни одговори.
„Два децилитри“, рече еден студент, а потоа следеа низа одговори: „Три децилитри“, „Пет децилитри“, „300 грама“.
Професорот им одговорил.
„Апсолутната тежина на оваа чаша не е важна. Зависи колку долго ќе го чувам. Ако го задржам една минута, ништо нема да се случи. Ако го држам еден час, раката ќе почне да ме боли. Ако го држам цел ден, раката ќе ми вкочани и ќе останам парализиран“, објасни тој.
Тој понатаму oбјаснил дека тежината на чашата не се променила сето тоа време.
„Но, колку подолго ја држам, толку станува потешко. Стресите и грижите во животот се како оваа чаша вода. Ако размислувате за нив некое време, тогаш тоа не е проблем. Ако размислите малку подолго, тогаш почнува да боли. Ако мислите на нив цел ден, ќе бидете парализирани и нема да можете да направите ништо друго. Запомнете: спуштете ја чашата“, заклучи тој.
