Во времето на стекнување независност во 1968 година, Науру беше најбогатата земја во светот по глава на жител поради огромните депозити. Меѓутоа, фосфатот пресуши во 1980-те години.
Науру, островска држава во западниот дел на Тихиот Океан, се простира на површина од 21,2 km². Островот има брег долг 30 километри, а поради интензивното рударење се уништени повеќе од 80 отсто од површината. Според пописот од 2011 година, Науру имал 10.084 жители кои првенствено живееле во крајбрежната рамнина на западната и јужната страна на островот. Официјални јазици се наурскиот и англискиот, а главен град не постои.
Што се однесува до економијата, според хрватската енциклопедија таа на почетокот на 2000-те главно се засновала на издавање дозволи за риболов на странски чамци и експлоатација на фосфат, а останала зависна од меѓународната помош. Науру има 5 километри индустриски пруги и 41 километар патишта.
Науру стана повереничка територија на ОН во 1947 година, под управа на Велика Британија, Австралија и Нов Зеланд. Ја стекна својата автономија во 1966 година, а независноста во 1968 година. Во доцните 1990-ти, тешката економска криза предизвика политичка нестабилност во земјата.
Порталот „Enjoy Travel“ истакна дека островот некогаш се нарекувал „Пријатен остров“, но сега е една од најмалку посетените земји во светот. „Enjoy Travel“ напиша дека Науру годишно го посетуваат околу 200 туристи. Островот се наоѓа на 3000 километри од североисточниот брег на Австралија и е оддалечен 4,5 часа лет од Бризбејн.
Експлоатацијата на фосфат ја оставила внатрешноста на островот речиси целосно неплодна. Во време на стекнување на независноста во 1968 година, Науру беше најбогатата земја во светот по глава на жител поради нејзините огромни наоѓалишта. Меѓутоа, фосфатот пресуши во 1980-те и економијата пропадна. Рударството на фосфат продолжи во 2005 година кога службениците пронајдоа секундарно лежиште, но тоа траеше само уште 10 години.
Постоеле дискусии за преселување на целото население на Науру на остров во близина на Квинсленд, Австралија. Експертите веруваа дека Науру ќе стане непогоден за живеење до средината на 1990-те години. Загрозени од влијанието на климатските промени и опустошени од ископувањето на фосфат, научниците веруваа дека природата е толку оштетена што инвестирањето во обновување би било премногу прескапо. Наурујците се противеле на идејата и одлучиле да останат.
