Нова студија сугерира дека дивиот делфин Кајли, која живее во друштво на неколку морски прасиња (lat. Phocoenidae), на западниот брег на Шкотска, се обидува да комуницира со нив на нивниот „јазик“.
Резултатите од истражувањето објавени во списанието Bioacoustics сугерираат дека врските на Кајл со морските прасиња се поблиски отколку што мислеше научната заедница. Иако вообичаениот вокален репертоар на делфините би требало да вклучува широк опсег на кликови и свирежи, Кајли не свирка. Наместо тоа, „зборува“ со звуците и тоновите на морските прасиња. Студијата сугерира дека таа всушност комуницира со нив, или барем се обидува да го направи тоа. Ова откритие би можело да фрли нова светлина врз богатиот свет на интеракции помеѓу различните видови.
„Јасно е дека видовите во дивината комуницираат многу повеќе отколку што мислевме досега“, вели експертот за однесување на делфините Дениз Херцинг.
Никој од локалното население не знае од каде дојде Кајли и зошто е сама, вели Дејвид Наирн, основач и директор на Clyde Porpoise, локална организација посветена на истражување и заштита на морските цицачи.
За да дознае повеќе за врската на Кајли со морските прасиња, Наирн прикачила хидрофон на нејзината едрилица и го снимила звукот од неколку средби меѓу Кајли и морските прасиња.
„Таа дефинитивно се идентификува како морско прасе“, вели овој морски биолог.
Мел Козентино, тогаш докторант на Универзитетот Стратклајд во Глазгов, слушал илјадници разговори од снимките. Додека делфините свиркаат речиси постојано, прасињата никогаш не го прават тоа. Наместо тоа, тие комуницираат исклучиво на екстремно високи фреквенции.
Козентино ги идентификувал и вообичаените кликови со пониска фреквенција, но дури и кога Кајли се чинело дека е сама, Козентино слушнал кликови од 130 килохерци, фреквенцијата на која зборуваат прасињата. Дополнително, истражувачите откриле и дека Кајли никогаш не свирка, како и другите делфини.
Не е јасно колку информации пренесува Кајли во нејзините обиди да зборува како нејзините пријатечи, но во секој случај, ваквото однесување е „обид“ да се пренесе дека „прасињата веројатно ќе го препознаат“, вели Херцинг, директор на истражувањето, кој го проучувал однесувањето на делфините во Атлантикот повеќе од три децении.
