Во срцето на Тиквешијата, каде што лозовите насади некогаш беа гордост на регионот, сега владее тишина.
Лозарите, кои со години ги негуваа своите лозја, се соочуваат со нов предизвик: иако цената на грозјето е повисока отколку претходните години, недостигот на работна сила и ниските приходи ги принудуваат многумина да ги продадат своите лозја и да бараат подобар живот во странство.
Според последните податоци, регистарот на земјоделски производители покажува дека годишно измеѓу 500 и 600 лозари ги напуштаат своите лозја, оставајќи зад себе празни полиња и недовршени соништа.
„Со тековните приходи, лозарите се соочуваат со сериозни финансиски пречки кога станува збор за реинвестирање во лозовите насади. Инвестирањето во нови сорти и технологии бара значителни средства, кои многу лозари едноставно ги немаат. Оваа ситуација не само што го забавува развојот на винарската индустрија, туку и го отежнува задржувањето на младите во руралните области“, објаснуваат економските експерти кои се запознаени со ваквата проблематика.
Од друга страна, лозарите се жалат дека и покрај тоа што цените на грозјето се зголемиле, сепак тие не се доволни за да ги покријат трошоците за одржување на лозјата, а уште помалку за да се инвестира во модернизација.
Инаку, откупните цени годинава изнесуваат 18,30 денари за „смедеревка“ со 17 шеќерни единици и 20,80 денари за „вранец“ со 19 шеќерни единици.
Лозарите се чувствуваат заробени меѓу растечките трошоци и стагнирачките приходи, што ги остава со малку опции освен да ги продадат своите лозја и да се преселат во потрага по подобри можности.
Оваа масовна миграција не само што ја намалува локалната производствена способност, туку и создава вакуум кој тешко може да се пополни.
Без свежа крв и инвестиции, традиционалните лозови насади ризикуваат да станат само уште една страница во историјата на регионот, наместо да продолжат да бидат живописен дел од неговата иднина.
