Според новиот Закон за работни односи, кој предвидува можност работодавачите да можат да влезат во просториите и домовите на вработените кои работат од дома, надзорот секогаш ќе биде во договор со работникот. Нема да има вонреден надзор и контрола, бидејќи и работникот и работодавачот се договараат за работното време во кое работникот е на располагање на работодавачот.
Работодавачот би морал да одговара и за заштита при работа, надоместок за трошоците што ги направил работникот, да се договори за работното време и што е најважно, прво работникот да не биде изолиран од сите работни обврски поради фактот што работи од дома или на посебно работно место, како и напредување. Клучно е работникот и работодавачот да се договорат за сите детали
На прашањето дали работното место на посебна локација може да биде на повеќе од една адреса, експертите рекоа дека има две категории.
„Кога станува збор за работа од позната адреса, работодавачот знае дека работникот работи или од својот дом или од друга адреса дадена од работникот, на пример, викендица“.
„Втората е работа на далечина, каде што може да се работи од секаде и на работодавачот не му е грижа каде е работникот се додека работата е завршена. Помала обврска има и во однос на безбедноста при работа, но работодавачот е должен да го предупреди работникот за ризиците и дека работата мора да се одвива на безбеден начин“.
Што се однесува до посетата на работодавачот, таа може да се случи само во договор со работникот и во време кое му одговара на работникот. Со други зборови, работодавачот не може самоиницијативно да ги контролира работниците.
Нема да има вонреден надзор и контроли, бидејќи и работникот и работодавачот се договараат за работното време во кое работникот е на располагање на работодавачот“, а доколку се аплицира за работа на далечина, нема потреба од никакви посети.
Што се однесува до трошоците, тие ќе се разликуваат од платата на работниците. Кога станува збор за надоместување на трошоците бидејќи работникот не работи кај работодавачот, има нешто што значително се разликува од тоа што работодавачот дополнително му плаќа. Таа сума треба да биде искористена за да му се надоместат трошоците, а логично е да не се оданочува и да му се признава како трошок од страна на работодавачот, бидејќи на работникот му надоместува само трошок, исто како што е превоз за вработениот од работа до работа.
.jpg)
