Некогаш, единствениот начин да се стигне до малото гратче Витиер на југозападна Алјаска било со брод или воз кога времето тоа го дозволувло. Но кога бил реконструиран железничкиот тунел од Втората светска војна, жителите и посетителите можеле да стигнат до ова необично место на север со автомобил.
Клаустрофобично за посетителите, но возењето низ тунелот им го олеснило животот жителите во Витиер. Оние кои сакаат да патуваат по него мора добро да го испланираат своето време, бидејќи правецот на минување се менува секој час, а оние кои сакаат да се вратат во градот по 22:30 часот нема да можат.
Често знаат луѓето да спијат во своите автомобили недалеку од тунелот затоа што го пропуштиле последниот премин.
Со појавата на пандемијата, жителите се најдоа во уште поголема изолација бидејќи во градот им беше дозволен влез само на жителите и нивните најблиски роднини и вработени во компаниите кои работат таму.
Овој необичен град е одделен од остатокот од светот со немилосрдните врнежи. Просечните годишни врнежи од снег изнесуваат неверојатни 6,7 метри. Но, кога паѓа снег, станарите не мора да ја напуштаат зградата во која живеат. Поради сето ова, не е чудно што многу жители имаат и маици со натпис „Заробеник од Витиер“.
Бетонскиот мастодон од ерата на Студената војна е дом на станови, болница, градско собрание и училиште. Бегич Тауерс Инкорпорејтед од 14 ката и 196 единици, познат во овие делови едноставно како ОТИ, изгледа како фатаморгана во снежниот пејзаж на Витиер. Изграден за да преживее гранатирање.
Зградата изгледа како секој масивен станбен комплекс во голем град. Но, ако излезете на прошетка, нема да најдете многу места за да посетите. Патувањето за време на шпицот во Витиер значи запирање покрај лифтот на секој кат.
Пред да пристигнат на работното место, родителите се спуштаат во подрумот за да ги однесат своите деца на училиште преку премин кој личи на бункер. Во комплексот се наоѓаат продавници, ресторани, пошта, библиотека, па дури и црква.
