Балканскиот народ отсекогаш го сметал ова растение за трн, и не го сакал во близина на својот дом, бидејќи ако никне во дворот, укажувало на тоа дека куќата е напуштена и дека никој не живее во неа.
Сепак, во едно село во Златибор, дедото Томислав Селаковиќ (85) засадил шипинка на својот имот, каде во една сезона собрал околу 2 тона и заработил околу 7.000 евра. Имотот на Тома, каде што го одгледува ова растение, се наоѓа во периферијата на селото Сеништа на падините на планината Златибор.
„Кога размислував дали да засадам шипинки, луѓето се чудеа зошто садам трње на имотот кога веќе ги има во изобилство“, ја започнува приказната дедо Томислав.
Пред пет години, кога почнал да се занимава со земјоделство, овој вреден Златиборачанец засадил садници од шипинка што ги добил од северот на Србија на 60 декари од земјата на неговиот татко.
„Шипинки ко шипинки, се додека се засадени во редови и на едно место, нема разлика меѓу див и шипурак од мојот имот. Во рана пролет започнуваме со преработка, кастрење на стари гранки, мотика, ѓубриме со ѓубриво, прскаме бакарна вар и се подготвуваме за претстојната сезона“.
„Најголем дел од работата е кога ќе созреат плодовите и ќе заврши берењето, за што често мораме да ангажираме работници, покрај нас од дома“, објаснува дедото Тома.
Најголемиот врв на зреење на шипинка е септември, иако во овие делови понекогаш може да доцни. По жетвата останува уште голема работа, а тоа е производство на каша од која се прави џем. За овој дел од работата е задолжена Ружа, ќерката на Томислав, која го издржувала својот татко и ја започнала обработката на шипинки во нејзината куќа во Севојно, предградие на Ужице.
Од плодот на шипинка до каша за џем е долг и тежок пат, но како што вели дедото Тома, на неговата ќерка тоа никогаш не ѝ паѓало тешко. Набавиле машини за преработка на шипинки, чија цена е доста висока, а без кои не би можеле да се занимаваат со оваа работа.
„Најважно за мене е квалитетот да е на прво место. Од еден балон од пет килограми каша, сигурно можам да зготвам шест до седум тегли џем, а најголема мотивација и чест ми е кога овогодинешните муштерии ни се и идната година“, вели Селаковиќ.
По обработката, берењето и преработката, повторно следи напорната работа - продажбата, а тука на помош доаѓа ќерката Ружа.
Речиси во сите општини од областа Златибор, нивните кашички се користат за подготовка на зимски џем, од кој џемот е со неверојатна боја и вкус.
„Ќерка ми продава многу во Ужице, но порачки доаѓаат и од Бајина Башта, Пожега... иако и јас на 85 години излегувам во понеделник на пазар да ги „задоволувам“ старите муштерии. Сигурен сум дека годинава произведовме најмалку 1.000 балони од пет килограми, требаше многу работа, но се исплати“, вели Томислав.
Очигледно ова е работа за помлади, а дедо Томислав е одличен пример за помладите генерации дека со труд и упорност може да се живее и во село.
