Сигурно досега барем еднаш сте слушнале дека четворицата крала во шпил карти ги претставуваат Карло Велики, Давид, Цезар и Александар Македонски? Сепак, тоа не е вистината.
Потеклото на европските карти за играње е многу дискутабилно, бидејќи постојат тврдења дека тие дошле од Кина, Индија или Персија. И покрај немањето конкретно знаење од каде потекнуваат, со многу голема веројатност можеме да утврдиме кога се појавиле во Европа.
Иако италијанскиот поет и хуманист Франческо Петрарка (1304-1374) патувал низ тогаш познатиот свет и нашироко пишувал за тоа, тој не спомнал играње карти во ниту едно од неговите дела, иако обработувал теми како што се коцки и коцкање. Исто така, неговиот пријател и современ Бокачо никаде не остави пишана трага. Во декретите издадени од Црквата во 1363 година и од Чарлс V од Франција во 1369 година стои забрана на коцкање, игри на среќа и разни спортови и диверзии.
Составот и изгледот на шпилот варираше и временски и географски, но комбинацијата на картички со бројки и слики беа стандардни..
Кога Шпанците прифатија карти за играње, тие ги заменија кралиците со витези (caballeros). Германците на сличен начин ги отстраниле кралиците. Германските играчи на карти исто така ги модифицирале типовите, заменувајќи ги претходните француско-италијански симболи со нивните ѕвона, срца, лисја и желади. Французите направиле дополнителни промени, отстранувајќи го Оберман и повторно ја вовеле кралицата. Тие, исто така, ги усвоија германските срца и лисја и ги заменија ѕвоната со дијаманти (од францускиот carreau или carro).
Имињата на кралиците, или дамите - Јудит или Јудик, Палас, Ракел и Аргина - постојано се предмет на шпекулации, бидејќи вистинските личности што тие би требало да ги претставуваат не се такви. Некои веруваат дека нивното потекло o ја вклучува царицата Јудит (снаа на Карло Велики) или Изабел од Баварија (сопруга на Карло VI и мајка на Карло VII) за ликот Јудит; Јованка Орлеанка или истоимената грчка божица на војната (позната и како Атина) за Палас, Агнес Сорел (сопруга на Чарлс VII) или Јунона (кралица на боговите во римската митологија) за Аргин (Аргин сам по себе е анаграм на „реина“, што значи кралица).
Интересно, имињата на жандармите или витезите останаа константни: Ла Ире (Етјен де Вињол, витез и херој на Франција), Ожие (еден од витезите на Карло Велики од Шансон де Јест и витезот киднапиран од вештерката Морган ла Феј во легендата за кралот Артур) и Ланселот (вториот витез од легендата за Артур) како витез на клубовите.
Така, триковите со карти за играње првично немаа имиња. Доделувањето имиња била привремена практика единствена за француските изработувачи на карти која започна во средината на 15 век, не беше стандардизирана некое време и беше прекината на крајот на 18 век. Кралските прилики на модерните карти за играње повеќе не претставуваат конкретни личности, како што тоа го прават кралот и кралицата меѓу шаховските фигури.
Прочитајте повеќе: Дали луѓето се зависни од коцкање и обложување?
