„Еднаш видов приказна на вестите, што ми го скрши срцето и навистина ми го покажа проблемот со начинот на кој се однесуваме кон кучињата скитници во оваа земја“ - раскажува американецот Цезар Милан.
Неговата приказна некако се совпаѓа со она што ни се случува нам во моментов па ја споделуваме со вас...
Во Харисбург, Пенсилванија, излезе меморандум дека полицајците повеќе не треба да носат кучиња скитници во засолништата за животни бидејќи се преполни. Наместо тоа, тие би можеле или да ги посвојат кучињата, да ги однесат кучињата надвор од градот или само да пукаат во кучињата. - вели Цезар.
Тажна судбина
Оваа политика „убиј, посвои или фрли“ ми беше неверојатна. Еве сме ние, една од најголемите земји во светот и еве што правиме со нашите кучиња? Како што рекол Ганди, „Големината на една нација и нејзиниот морален напредок може да се процени според начинот на кој се третираат нејзините животни“. Знам дека не бев единствениот огорчен и имаше многу протести против полицискиот оддел во Харисбург. Но, сигурен сум дека тие не се единствените со оваа политика, туку само оние што станаа јавни.
Секоја изборна година ги слушаме кандидатите како секогаш зборуваат за тоа како треба и како не треба да ги користиме парите на даночните обврзници. Би рекол дека една страшна употреба на парите на даночните обврзници е она што го плаќаме за еутаназија на 4 до 5 милиони кучиња и мачки скитници во оваа земја секоја година. Во оваа економија, тоа се пари кои би можеле многу подобро да се искористат, и за доброто на животните и на луѓето.
Европа ја прави вистинската работа
Кога бев во Шпанија во текот на летото на снимањето на El Líder de la Manada, добив шанса да ја посетам Германија.
Бев импресиониран од тоа колку правилно постапува Германија со своите животни. На пример, задолжително е вашето домашно милениче да го стерилизирате или кастрирате. Ако сакате да чувате куче, можете да аплицирате за лиценца, но секое милениче треба да е стерилизирано или кастрирано. И знаете што? Тие немаат проблем со бездомните животни каков што го имаме во САД. Парите не се трошат на еутаназија на беспомошни животни. Тие ги имаат работите толку под контрола што можат да посвојат животни за спасување од други земји.
Друго нешто што ме импресионираше многу во Европа беше тоа што таму се подготвени да посвојат постари или повредени кучиња. Кучиња со скршени нозе на пример, како моето куче Аргос. Кога ги посетувам американските засолништа, она што многу често го слушам од работниците е дека никој нема да го посвои ова или она куче, бидејќи е премногу старо или има премногу физички проблеми. Во Европа, постарите кучиња постојано се посвојуваат. Изгледа дека на луѓето не им е грижа што кучето може да биде со нив само неколку години или дури неколку месеци. Тие повеќе се грижат да направат дом за животното и да му дадат добар квалитет на живот за онолку колку што му останува. Тоа е она што е милосрдие.
Треба да се едуцираме
Сакам да продолжам да зборувам за овој проблем во оваа земја, а се надевам и вие. Знам дека ние сме народ кој ги сака своите животни и не сака да ги третира сурово, а камоли да плаќаме за тоа со нашите даноци. Треба да продолжиме да разговараме со луѓето кои ги креираат политиките и се расправаат за задолжителните регулативи за стерилизирање и кастрирање и треба да се ЕДУЦИРАМЕ. Треба да ги едуцираме луѓето за причините за посвојување постари или повредени кучиња. Треба да ги едуцираме луѓето како да ги учат своите кучиња за да можат да живеат во хармонија со нас. Луѓето се едуцирани да преземат одговорност за своите миленици и тоа се покажува.
Како што кажал Мартин Лутер Кинг: „Најупорното и најитното прашање во животот е „Што правиш за другите?“ Се надевам дека сите ќе си го поставиме ова прашање кога станува збор за животните во оваа земја кои не можат да зборуваат сами за себе. Дури и најмалата акција од нас може да има огромно влијание за кучињата на нашата нација. Затоа, кренете го гласот, можеби ќе успее.
