Во 2013 година, детскиот психолог од Санкт Петербург, Екатерина Мурашова, спроведе многу интересен експеримент. Таа побара од 68 тинејџери на возраст од 12 до 18 години да се откажат од сите свои електронски уреди; односно да ги исклучите мобилните телефони, компјутерите, телевизорите, таблетите, видео игрите и да не комуницирате со никого.
Она што им беше дозволено во тие осум часа беше да пишуваат, цртаат, читаат, пеат, шетаат и се занимаваат со слични активности.
Авторката на експериментот сакала да ја докаже работната хипотеза дека современите тинејџери не се во состојба да се занимаваат себеси и дека се целосно несвесни за својот внатрешен свет.
Според правилата на експериментот, следниот ден децата имаа задача да кажат како го доживеале овој тест. Психологот ги советуваше сите учесници да го прекинат експериментот во случај на прекумерна вознемиреност, непријатност или напнатост и да го евидентираат времето и причината за нивното прекинување.
Резултатите во најмала рака беа шокантни, а се земе во предвид дека експериментот беше спроведен пред десет години, кога технологијата беше многу помалку распространета отколку денес.
Од 68 учесници, само тројца го завршија експериментот – едно девојче и две момчиња. Тинејџерката осум часа ги запишувала своите чувства во дневник.
Едно од момчињата поминало осум часа правејќи макета на едрилица, со пауза за ручек и шетање на кучето. Вториот прво ги сортирало и систематизирало своите колекции, а потоа се занимавало со пресадување цвеќиња. Ниту еден од нив немал негативни емоции за време на експериментот и не забележал појава на „чудни“ мисли.
Тројца учесници во експериментот изјавиле дека имале „самоубиствени мисли“, а пет доживеале напади на паника. Кај 27 тинејџери евидентирани се симптоми како гадење, потење, вртоглавица, топлотни бранови, стомачни болки… Речиси секој од нив пријавил чувство на страв и вознемиреност, пренесува порталот „21mm.ru“.
Интересот и возбудата пред нова ситуација и соочување со себе стивнаа кај речиси сите учесници до почетокот на вториот или третиот час. Само десет тинејџери кои го прекинаа експериментот почувствуваа вознемиреност по три или повеќе часа осаменост.
Што правеле тинејџерите за време на експериментот?
- јадеа
- читаа или се обидуваа да читаат
- завршија некои училишни задачи (ова беше за време на распуст, па многу од нив се свртеа кон учебниците од очај)
- гледаа низ прозорецот или се „влеча“ низ станот
- излегоа надвор, во продавница или кафуле (во експериментот, комуникацијата беше забранета, но беше дозволено да се разменат неколку неопходни зборови со продавачите или касиерите)
- состави сложувалка или лего
- нацрта или се обиде да нацрта
- си играа со куче или мачка
- ја исчистија собата или станот
- се капеа
- се занимаваа со физичка активност
- ги запишаа своите чувства или мисли
- свиреа пијано, гитара или флејта
- тројца пишуваа поезија или проза
- едно момче патувало низ градот речиси пет часа, менувајќи автобуси и тролејбуси
- друго момче отишло во забавен парк, но за три часа почнало да повраќа
- едно момче го прошетало целиот град
- едно момче отиде во Зоолошката градина
- едно мало девојче се молеше
- едно мало девојче отиде во музејот
Што направија по експериментот?
Речиси сите во одреден момент се обидоа да заспијат, но никој не успеа да ги искорени „глупавите“ мисли кои опсесивно им се вртеа во главите.
По завршувањето на експериментот, 14 тинејџери веднаш влегле на социјалните мрежи, 20 контактирале со своите пријатели, тројца со родителите, а петмина отишле да ги посетат своите пријатели. Останатите ги вклучија телевизорите или почнаа да играат компјутерски игри. Покрај тоа, речиси сите веднаш вклучија музика или ставија слушалки на ушите.
Сите стравови и симптоми исчезнале веднаш по завршувањето на експериментот. Интересно е што 63 тинејџери го препознале експериментот како корисен и интересен за самоспознавање. Шест учесници сами го повториле експериментот и тврдат дека успеале по неколку обиди.
Кога тинејџерите анализирале што им се случило за време на експериментот, 51 лице користеле фрази како „зависност“, „доза“, „повлекување“, „излезе дека не можам да живеам без…“, „Потребно ми е цело време „… Сите без исклучок рекоа дека биле ужасно изненадени од мислите што им се случиле за време на експериментот, но не можеле да се справат со нив поради влошувањето на нивната општа состојба.
