Во многу компании платите се прилично изедначени како не би имало љубомора помеѓу вработените. И тоа е сосема во ред, се додека немате генијалец во тимот. Во тој случај, изедначувањето на платите треба да се заборави.
Едноставно заборавете на "Не можам да си дозволам да плаќам некого толку многу".
Заборавете на сето тоа кога некој вработен се истакнува или кога е суперѕвезда.
Зошто?
Ќе ви стане многу појасно откако ќе ја прочитате приказната на Дејвид Халберстам од книгата "The Breaks of the Game".
Успешниот рагби тим од Питсбург, Стилерс, купил играч во 1974 година по име Лин Свон. Хауард Слашер, агентот на Свон, преговарал неговиот клиент да ја добие втората највисока плата што може да ја добие нов играч во тимот.
На прес конференцијата каде било објавено дека Свон потпишал договор, Слашер го повикал Арт Руни, сопственикот на Стилерс.
Мислевте дека не измамивте? – му рекол Слашер на Руни.
Грешиш. Добивме. Мојот син вели дека тој не е добар играч, туку одличен. Веројатно најдоброто што некогаш сме го имале и кога некогаш ќе го имаме, рекол Руни.
Слешер не рекол ништо.
Дозволи ми да ти одржам лекција, млад човеку - продолжил Руни. Никогаш не можете да платите премногу добар играч. Можете само да платите премногу за лошиот. Не ми е гајле ако дадам 200.000 долари за добар играч. Се грижам за оној за кој платив 22.000, а вреди 20.000 долари.
Поука од приказната?
Работник кој работи добро, вреди многу повеќе и од просечниот и од малку подпросечниот работник. Понекогаш двојно, а понекогаш и неколку пати повеќе.
Затоа што понекогаш очајно ви треба таков вработен.
Дали се сложувате?
.jpg)
