Загубени се многу човечки животи, оставени се здравствени последици, но, што е многу битно, и психолошки трауми, во некои случаи, и за целиот живот. Особено во семејствата каде што е загубен човечкиот живот.
Но, што е со психолошките трауми, како и дали може луѓето сами да се носат со нив или, пак, неопходна е психолошка помош?
Од Комората на психолозите на Македонија велат дека од почетокот на пандемијата, во првите месеци на карантинот, а и до ден-денеска, се со „полни раце" работа. Тогаш, а и сега, кога броиме бројни мутации на коронавирусот, а дојдени сме до сојот омикрон, потребата од психолошката помош не стивнува. Сега е „пет минути по дванаесет", и е прекупотреба психолошката помош. Наместо дијазепам, кој ќе ве прати „во заборав" неколку часа, потребен е разговор за сето што ни се случува, можност да се избориме. Ни треба решение да се избориме со ситуацијата, која трае две години, а нема назнака за крајот.
За тоа дали ни се потребни официјални ковид-психолошки советувалишта, психолозите се едногласни дека се потребни. Сметаат дека живееме реалноста со пандемијата, со психолошкиот притисок. Неопходни се официјални советувалишта, системско решавање.
Психолошките советувалишта во 90 отсто од случаите работат на траумите од корона-пандемијата. Според неа, приказните се потресни, и затоа треба да има официјални советувалишта. Алармантно е, потенцира, кај младите.
Проблем е кај речиси сите луѓе: кои се соочиле со короната, имале проблем, прележале тие или некој близок, самата ситуација прави да имаат симптоми на анксиозност и депресии. Затоа, потребна е психотерапија. И не само со таблети, со антидепресиви. Статистиките за тоа се фрапантни – дневно се прошишуваат по 10 000 рецепти со дијазепам. Тоа се огромни бројки, огромен број луѓе бараат „заборав" во таблетите. Кај нас е мала средината и сметам дека треба да се поттикнуваат луѓето за психотерапија. Психотерапија во смисла не само еднаш да дојдат, туку треба и подолг временски период за да може луѓето да живеат, да речам, еден попријатен живот. Затоа мора луѓето да побараат помош, да се охрабрат. Тоа не е знак на слабост, туку, напротив, е знак на храброст. Храброст е да се побара помош и да се рече дека е тешко да се живее во оваа реалност. Фрапантно е дека преку 90 отсто случаите со кои работам е што бараат помош од оваа ковид-ситуација. Има потресни приказни. Посебно кај оние што живеат во заедница, „донеле" коронавирус во домот, починал нивни близок и потоа огромна е вината што ја чувствуваат.
Ковид-состојбата сѐ уште ја живееме, ама психолошките последици ќе бидат подолготрајни. Затоа, час поскоро, велат психолозите, да ја „лекуваме психата", да помогнеме во психолошкото здравје, за да нема последици со години и со генерации.
Што поскоро мора да има официјални ковид-советувалишта. И тоа на целата територија на Македонија. Не треба да биде ништо сложено, специјално, доволно е да има места каде луѓето ќе дојдат, ќе седнат и ќе поразговараат за тоа што им се случува, и ќе најдат начини како да се справуваат со овие две години што поминааа и трагите што останаа во нив.
извор: kanal5.com.mk
.jpg)
