Борка Jерман Блажич го донесе интернетот во Словенија неколку дена пред независноста во 1991 година, го регистрира доменот „si# и ја стандардизира првата словенечка тастатура. Денес на насловната страна посебно внимание и посветува словенечки „Дневник“, а интересно е тоа што таа некогаш студирала во Скопје. Мрежно ги поврзувала дата-системите на Југославија уште во комунизмот и тоа на сите официјални јазици во федерацијата, вклучувајќи го и албанскиот. Поради неа, Словенија била во првите 16 земји во светот кои добиле интернет.
На 77-годишна возраст и по 52 години работа, првата дама на словенечкиот интернет, Борка Јерман Блажич, одлучи да се пензионира. Таа ја основала и водела Лабораторијата за отворени системи и мрежи при Институтот Јожеф Стефан (IJS) до својата 70-та година, а во спомен на многуте борби што ги водела, не дозволила да се преименува. Тој ја препушта лабораторијата на своите наследници, па таа ќе продолжи да биде во добри раце.
Откако ја водеше програмската група во институтот во изминатите неколку години, таа ќе продолжи да го користи мозокот и покрај нејзиното пензионирање, вели таа. Таа се занимава со сајбер-безбедност, е заинтересирана за влијанието на дигитализацијата на системите врз менталното здравје на луѓето и сè уште предава на постдипломското училиште IJS, каде што предава курс за компјутерски мрежи.
Борка Џерман Блажич го донесе интернетот во Словенија во 1991 година, неколку дена пред осамостојувањето. Една година подоцна, таа го регистрираше доменот.си, а пред тоа и jugoslovansko.yu. Таа е коавтор на првата книга за Интернет во Словенија, предавала на Економскиот факултет во Љубљана, а го основала првиот институт за дигитални сертификати и потписи.
Но, ова се само неколку извадоци од нејзината професионална кариера, во која напишала стотици статии во реномирани списанија, учествувала на конференции ширум светот, сама ги организирала и воспоставила меѓународни пријателства. Таа беше воспитана да работи напорно, и со својата одлучност и ентузијазам, таа го повлече словенечкиот интернет далеку напред во 1980-тите и 1990-тите, меѓу водечките земји во светот.
На крајот на краиштата, во 1991 година Словенија меѓу 16-те земји кои имаа пристап до Интернет. Во текот на кариерата добила голем број признанија и награди, меѓу кои и Медал за заслуги на Република Словенија за нејзиниот придонес во развојот на интернетот и компјутерските комуникации и наградата Пух за животно дело.
Почетоците на нејзината кариера датираат од 1970 година, кога дошла во Љубљана на постдипломски студии. Претходно студирала технологија на Универзитетот во Скопје. „Огласот за стипендија беше објавен во сите весници, јас се пријавив, а потоа со мајка ми дојдовме во Словенија“, вели таа. На 23 години се запишала на Електротехничкиот факултет. Магистрирала во областа, поточно ембрионот, како што таа го нарекува, на вештачка интелигенција. Но, бидејќи не можела да ја продолжи оваа работа на Природно-математичкиот факултет во Љубљана, заминала на Природно-математичкиот факултет во Загреб, каде што докторирала. Постдокторските студии ги завршила во САД, на Универзитетот во Ајова.
Уште во 1980-тите, таа почна да работи на кодови, односно знаци и букви за компјутери, развој на зборови за сите југословенски јазици и дизајн на тастатура. „Во тоа време Југославија формираше Министерство за технолошки развој. Целта беше да се развијат регистрите што ги имаме денес, односно регистрите на население, деловните регистри и слично, да се поврзат меѓу себе и помеѓу различни републики за полесно управување. Но, проблемот со компјутерите беше што немаше стандардни шифри за знаци за буквите. Дизајниравме табели со кодови за сите јазици, вклучително и албанскиот поради Косово и стандардизирани тастатури. „Направивме вистинска словенечка тастатура и сите букви“, се сеќава таа. „Развивме табела со шифри за 65.000 знаци, која ги опфаќа сите јазици во светот, од кинескиот па натаму.
Целото нејзино семејство е високо образовано, нејзината мајка била универзитетски професор, нејзиниот татко истражувач на институт. Нејзината сестра исто така била професорка на Универзитетот во Стокхолм, нејзиниот брат невропсихијатар кој специјализирал во Германија и три пати бил декан на медицинскиот факултет. „Моето семејство беше релативно скромно, но вложија се во образованието. Почнав да учам француски на седумгодишна возраст, кај приватен професор. Како 14-годишно девојче, татко ми ме однесе во Париз на еден месец за да го вежбам јазикот. Тоа беше во 1958 година, знаете колку бев возбудена за сè таму. Ме одведе во париската опера да ја видам Жизел, застанавме во Женева и Милано за да можам да ја видам Скала“.
Таа има добиено многу од највисоките почести и награди во текот на нејзината кариера. Веќе во 1987 година ја добива наградата Кидрич, која до 1991 година беше највисока национална награда за научни достигнувања.
