Во новата дигитална ера, цедеата и дивидијата станаа реликвии, заменети од стриминг-сервисите и складирањето содржини во облак. Сепак, научниците сметаат дека нашле начин да го оживеат складирањето на оптичките дискови.
Истражувачите од Универзитетот во Чикаго и Националната лабораторија „Аргон“ развиле нов тип на оптичка меморија, која складира податоци со префрлање на светлината од атоми на ретки земјени елементи вградени во цврст материјал, до блиските квантни дефекти.
Проблемот што истражувачите сакаат да го решат е границата на дифракција на светлината во стандардните цедеа и дивидија. Тековното оптичко складирање има строга горна граница на густината на податоците бидејќи секој поединечен бит не може да се намали под брановата должина на ласерот што се користи за читање/пишување. Истражувачите предлагаат да се заобиколи оваа граница со полнење на материјалот со емитери на ретки земјени елементи, како што се кристалите од магнезиум оксид (MgO). Оваа техника, позната како мултиплексирање на бранови должини, вклучува користење на секој емитер на малку поинаква бранова должина на светлината. Тие теоретски процениле дека тоа ќе овозможи многу повеќе податоци да се вклопат во истата област за складирање.
Истражувачите прво морале да ги решат физичките аспекти и да ги моделираат сите барања, за да создадат доказ за концептот. Тие симулирале теоретски цврст материјал исполнет со атоми на ретки елементи кои апсорбираат и повторно емитуваат светлина. Моделите потоа покажале како ближните квантни дефекти можат да ја фатат и складираат повратената светлина.
Едно од основните откритија било дека кога дефектот апсорбира енергија со тесна бранова должина од блиските атоми, неговата спин состојба се превртува. Штом се случи ова, речиси е невозможно да се врати во првобитната состојба, што значи дека овие дефекти би можеле легитимно да складираат податоци многу години.
Иако ова е ветувачки прв чекор, сепак, треба да се одговори на некои клучни прашања. На пример, важно е да се потврди колку долго траат овие состојби. Исто така, недостигаат детали за процените на капацитетот - научниците зборуваат за „ултрависока густина“, но не даваат никакви проекции во однос на моменталните капацитети на дискот. И покрај пречките, истражувачите се возбудени, нарекувајќи го ова „огромен прв чекор“.
Се разбира, претворањето на сето ова во вистински комерцијален производ за складирање податоци најверојатно ќе бара години дополнително истражување и развој.
Извор: „fakulteti.mk“
