„Ако се разболам, замолувам некој да ме замени“, вели 57-годишниот Сашо додека ги реди јаболката на тезгата на пазарот во Ѓорче Петров.
Но, во истата реченица додава дека тоа е само теорија, а во пракса веќе 17 години никогаш никој не го заменил.
Не затоа што немало кој, туку затоа што на луѓето како него, кои заработуваат дневно за да преживеат, слободен ден едноставно не им е опција.
„Цели 17 години работам сам. Од првиот ден кога дојдов тука, никогаш не сум побарал помош од некого. Не дека не сакам, туку немам кому да му ја оставам тезгата. Сите сме во истиот кош, секој се бори за својот леб“, раскажува Сашо.
Оваа ситуација е реалност за многу трговци на скопските пазари. Иако законски никој не им забранува да земат слободен ден, тие не можат да си дозволат да останат дома.
Секој изгубен ден значи помалку заработка, помалку храна на масата, и повеќе финансиски притисок за нивните семејства.
Сашо вели дека најтешко е кога ќе се разболи. Имал денови кога со висока температура не можел да стане од кревет, но и тогаш не повикал никого да го замени.
„Едноставно, не ја отворам тезгата. Чекам два-три дена да ми се врати силата, и тогаш повторно сум назад. Тука нема одмор, нема слободен ден, нема викенд, нема празник. Работам и за Божик и за Велигден, кога сите други седат дома со семејството“, додава тој.
Други пазарџии од Ѓорче Петров потврдуваат дека ситуацијата е иста за повеќето од нив. Секој е препуштен сам на себе, и нема организирана поддршка од надлежните институции.
„Многумина мислат дека заработуваме многу, а не е така. Ако не работам денес, немам пари за утре“, кажува Весна.
Според економистите, ситуацијата на пазарџиите ја покажува пошироката слика на македонското општество, каде што голем дел од населението живее од ден на ден, со малку можности за штедење или финансиско обезбедување.
„Работата на тезгите е игнорирана тема иако овие луѓе се дел од економијата. Не постои механизам што би им помогнал барем еден ден да се одморат без да се плашат дека нема да имаат пари за следниот ден“, коментираат експертите.
Во меѓувреме, Сашо продолжува да ги реди јаболката, доматите, краставиците, пиперките… Вели дека и покрај сите тешкотии, не се откажува.
„Ова е мојот живот. Тука сум секој ден. Кога сум здрав, кога сум болен, кога паѓа дожд, кога вее снег. Тоа е мојата судбина, но не се жалам. Работам и молчам“, завршува тој со надеж дека утрешниот ден ќе биде подобар од денешниот.
