Според Евростат, во 2024 година, еден час работа во Европската унија чинел во просек 33,5 евра, додека опсегот бил од 10,6 евра во Бугарија до 55,2 евра во Луксембург.
Северот и Западот водат во однос на трошоците за работна сила
Највисоки трошоци за работна сила се забележани во северна и западна Европа. Пет нордиски земји, вклучувајќи ги Норвешка, Исланд и Данска, го надминуваат просекот на ЕУ. Овие три земји имаат трошоци за работна сила над 50 евра на час.
Заедно со нив, меѓу најскапите се Белгија (48,2 евра), Холандија (45,2 евра), Австрија (44,5 евра), Франција (43,7 евра) и Германија (43,4 евра).
Најниски трошоци во Источна Европа
Од друга страна, најниски трошоци за работна сила се во Источна Европа – Бугарија (10,6 евра), Романија (12,5 евра) и Унгарија (14,1 евра). Во Јужна Европа, трошоците се умерени, но сепак значително помали во споредба со Северна: Италија (30,9 евра), Шпанија (25,5 евра), Португалија (18,2 евра) и Грција (16,7 евра).
Кога трошоците за работна сила се претвораат во стандарди за куповна моќ (ППС), разликите значително се намалуваат. Во овој случај, опсегот помеѓу најниските и највисоките вредности меѓу земјите на ЕУ паѓа од повеќе од пет пати на нешто повеќе од два пати.
Така, работното време во PPS се движи од 19,1 во Бугарија до 40,3 во Белгија, додека Норвешка останува на врвот со 40,7.
Што се однесува на трошоците за работна сила?
Трошоците за работна сила не ги вклучуваат само платите, туку и компонентите „неплати“, како што се социјалните придонеси и даноците поврзани со вработувањето. Уделот на овие трошоци кои не се од платите значително варира: од само пет проценти во Бугарија и Литванија до 32 проценти во Франција и Шведска. Просекот на ЕУ е 25 проценти.
Овие разлики, како што истакнуваат експертите од ETUI и ILO, ги одразуваат разликите во моделите на социјална заштита. Земјите со универзални системи, како Франција и Шведска, имаат значително повисоки придонеси бидејќи нудат подолго и подобро платено отсуство (родителско, боледување) и пошироко осигурување за невработеност.
Зошто разликите се толку големи?
Според експертите, разликите во трошоците за работна сила се одредуваат според:
Продуктивност и економска структура - поразвиените економии можат да си дозволат повисоки плати;
Силно влијание имаат институциите на пазарот на трудот - синдикатите, колективните договори и минималните плати;
Трошоци за живот - земјите со повисоки цени генерално имаат повисоки плати.
Во суштина, работната сила во Луксембург и Норвешка ги чини работодавците најмалку пет пати повеќе отколку во Бугарија и Романија, но оваа разлика станува значително помала кога ќе се земе предвид реалната куповна моќ.
Извор: Faktor.mk